De zondagsviering

Het is zondag.
De katholieke kerk heeft alle publieke vieringen opgeschort.
Wij komen echter samen rond de tafel
In het midden van onze kerk.
De tafel van het samenzijn.
Delen en verdelen.
Maar nu met een afstand van één meter
Tussen ons.
Het doet ongemakkelijk aan.
Geen fysiek contact.
En toch houden we vol.
We vieren.
Het eucharistisch brood delen.
Gevolg geven aan de oproep
“Doe dit om Mij te gedenken.”
Wat gedenken? Het delen van Leven, van Tederheid, van Liefde.

Aan dezelfde tafel vieren we het Woord en Eucharistie.
Aan dezelfde tafel delen we ons bezorgdheden en vreugdes.
Aan dezelfde tafel delen we het brood, de bonen en de rijst.

Een goddelijke smaak

Een goddelijke smaak
Ik heb een nieuw recept gevonden:
brood met bonen.
Een wit brood met gemixte bonen.

Vandaag bakte ik het voor de derde keer.
Deze keer was het echt perfect!

De oude priester (90 jaar oud)
zei het heel eenvoudig:
“Dit is een heel lekker brood.
Het is goddelijk.”

Ik realiseerde me:
“De Drieëne
onthult zich in de goddelijke smaak.”
van een brood met bonen.

Met pijn in het hart

Carlos is bij ons weggegaan.
Na zes of zeven jaar in de gemeenschap.
De laatste twee jaar werkte hij op het kerkhof.
Maar eind januari werd hij ontslagen.
We zagen het aankomen.
Al twee jaar wilde hij geen medicijn.
Maar nam die toch onder druk.
Nu is hij er al drie maanden volledig mee gestopt.
“Er is niets aan de hand.”
Maar je ziet het aan hem.
En dus kon hij ook niet blijven.
Zou anderen aanzetten om ook geen medicijn meer te nemen.
Een huisje gehuurd.
En dan kwam hij alle dagen naar de gemeenschap.
We spraken af dat hij langs mocht komen,
Maar alleen voor het avondeten.

Dan kwam de coronacrisis.
Plots stond hij er weer.
Hij slaat stilletjes aan helemaal tilt.
Geen besef van tijd, noch van wat er gebeurt
Met de typische handelingen van iemand die in een psychiatrische crisis terecht komt.
Voor hem geen enkel probleem met het coronavirus
“Ik ga naar de stranden.”
“Maar het is toch verboden?”
“Dan ga ik naar andere stranden.”

Met een verscheurd hart hebben we hem moeten duidelijk maken
Dat hij niet langs mag komen
Zolang de crisis duurt.

Sta op Severino

Hij kwam uit het hospitaal
met een geamputeerd been.
Hij belandde bij ons
helemaal tegen zijn zin.
Wilde niet bij ons blijven.
Maar had geen andere optie.
Hij kon niet stappen.
Of wilde niet?
Zelfs met rolstoel ging hij niet vooruit.
Gesloten, slecht gehumeurd.
Vol kritiek en gemopper.
Hij verplaatste zich voor niks.
Liet zich dienen.
Dat duurde twee maanden.

Dan hoorden we het verhaal van Johannes
van de verlamde die meer dan 30 jaar wachtte
tot iemand hem naar het water zou brengen
dat door de engel zou bewogen worden.
Maar niemand deed het.

“Sta op,” zei Jezus.

“En,” zei Juce, “ga daar buiten een beetje wandelen.”
En beetje per beetje begon hij.
Eerst stond hij op voor de communie.
Daarna pakte hij het wandelrek
en ging zitten in de zon.
En nu, nog in de rolstoel,
verplaatst hij zich om zich te bedienen
aan de tafel.
Beetje bij beetje,
nog onzeker, maakt hij vorderingen.

Je hoeft niet te wachten
tot er iemand zou kunnen komen
om je naar het water te dragen.
Sta op, Severino!

Geef ons heden ons dagelijks brood

De mensen van de graanmolen
die ons twee keer per week
opbelden om brood te geven bellen niet meer.
Gedaan.
Er is geen brood meer.
Vermoedelijk hebben ze hun testbakkerij stil gelegd.

Plots ontdek ik in het opruimen
van mijn “bezittingen“
een boekje met broodrecepten.
Geef ons heden ons dagelijks brood.

En daar ga ik dan:
Iedere donderdag, zoals gewoonlijk,
Bak ik 30 broden met volkoren meel.
Maar nu komt daar om de twee dagen nog
het bakken van 16 broden bij.
Ik probeer een maisrecept uit
En het lukt – ´t was lekker

Een gesloten poort – een schrijnend hart

We zijn al vijf weken in quarantaine.
Ik heb beslist om te schrijven. Vooreerst voor Braziljan.
Maar ook voor hen die mijn blog willen volgen.
En vooral voor mezelf.
We zijn de quarantaine ingegaan op donderdag voor twee weken.
Vandaag is het dus onze achttiende dag.
We hebben de poort beneden aan de trappen van de kerk gesloten.
Hangslot op gezet.
Het was moeilijk, maar het moest.
We wonen op dit moment met 33 mensen in en rond de kerk.
Van één persoon werd recent een been geamputeerd.
Bernardinho is op de eerste dag ontslagen uit het hospitaal.
Maar heeft een urinesonde, is nog opgezwollen, heeft een hart dat op springen staat.
En heeft zijn erbarmelijke situatie niet echt door.
Elias is zwaar diabeet en heeft reeds twee tenen en zijn linkeroog verloren.
Durvalina is bijna 80, blind en psychisch ziek.
Joaozinho is de 90 al voorbij.
Constantino is 80 en is TBC-patiënt, net als Marcos.
Maria Lucia is voorbij de 70, alsook Edson en beiden psychiatrisch patiënt
En ga zo maar door. De echte risicogroep van het virus!
We konden het ons dus niet permitteren dat er iemand de straat op ging en de besmetting naar binnen bracht. Vandaar dus onze quarantaine.
Maar daardoor kunnen ook de mensen van de straat niet meer bij ons terecht. En dat doet pijn. Na een week waren we verplicht om ook de ingang achteraan af te sluiten met een soort houten hek. Dat was nog het pijnlijkst van al. Het gaat helemaal tegen onze eigenheid als gemeenschap in. Wij die onze deur altijd willen open houden, letterlijk en figuurlijk. Iedereen mag komen, vooral de straatmens. En nu doen we net het omgekeerde, juist om die straatmensen te beschermen. Leg dat maar eens uit aan je gevoel en aan de ander.

De vlinders

Ze verschenen uit het niets
plots
de vlinders, wit, fladderend rond ons, de pelgrims.
Fernanda werd paniekerig.
Ze heeft een fobie voor vlinders.
Ze kon niet eens meer gaan,
Bleef staan met gesloten ogen,
het noorden kwijt, zonder richting, alleen.
Plots kwam Gilberto Trindade
groot en sterk.
De Drie-Ene die de Drie-Ene ziet in elk van ons.
Zij legde haar hand op zijn rugzak
En ging achter hem
in vertrouwen
de ogen gesloten
geleid door de rugzak van Gilberto
doorheen de zee van vlinders
naar veiliger oorden.

Gilberto Trindade

Hij is een paar jaar geleden aangekomen in de gemeenschap.
Stuurloos en verward
en in de loop van de jaren
werd hij een trouw lid van de gemeenschap.
Drie pelgrimstochten heeft hij reeds in de benen
naast de vele tochten in zijn verward verleden
voor hij bij ons aankwam.
In dit land van Francisco da Soledade
stapte hij opnieuw
en openbaarde zich:
“Ik ben de Drie-Ene.
Ik ben gestopt in de kerk van de Drie-Ene
want ik bèn de Drie-Ene.
Maar nu zie ik
in hen die met me mee stappen
ook de Drie-Ene.”

Op de moto

We werden onthaald in families.
João nam me mee
op zijn moto.
Hij aan het stuur
ik achterop.
Een vreemde ervaring.
Meegenomen worden.
Geen stuur in de handen.
Ik kan niet tussenkomen.
Integendeel, ik mag de bestuurder niet lastigvallen,
ik moet tegen hem aanleunen
en vertrouwen.
We rijden langs putten
naar een onbekende bestemming
en ik geef me uit handen – vertrouw
dat hij me in veiligheid meeneemt
naar de juiste plaats.

Net zoals van de Drie-Ene
kan ik zijn gezicht niet zien,
ja, natuurlijk, ik zit achter hem.

Maar ik vertrouw, heb ook geen andere keuze
dan me uit handen geven en vertrouwen.

Zo leidt de Drie-Ene me ook
soms tegen mijn wil in
soms leunend op haar veilige rug
Soms kan ik even een glimp zien van zijn aangezicht
Jezus Christus
die me leidt en zich openbaart op de Weg.

De gegeven Christus

Het kruis in het midden van de Kerk van de Verzoening*
Plat neergelegd
De gegeven Christus

Op het einde van het gebed
gaan de broeders naar voor en
knielen rond het Kruis

De prior neemt een oudere man met zich mee
Hij heet Jean Vanier

Hij zit op een stoel net naast het Kruis

Plots
buigen de broeders diep
het hoofd op de grond
in gebed aan het Kruis

Het beeld blijft in me gegrift:
De ouderling gezeten
en de broeders gebogen
in aanbidding

Was het voor het Kruis
de gegeven Christus?
Was het voor de Christus
gegeven in de ouderling op de stoel?

* De kerk van de Verzoening bevindt zich in Taizé waar een biddende eucumenische broedergemeenschap aanwezig is